Uchylenie kary za brak maseczki przez sąd

W ostatnim czasie z niezwykłą uwagą śledzone są wątki dotyczące wprowadzonych przez Rząd, w drodze rozporządzenia, obostrzeń związanych z panującą epidemią koronawirusa, w tym w szczególności nakazu zakrywania ust i nosa przy pomocy maseczki. Temat ten był przedmiotem moich poprzednich wpisów na portalu: link 1 oraz link 2 .

Wpis te cieszyły się znacznym zainteresowaniem czytelników, co nie powinno dziwić, gdyż zagadnienie dotyczy wszystkich mieszkańców naszego kraju bez wyjątku.

Tym bardziej, zasadnym wydaje się, w ramach uzupełnienie do tego, co napisano wcześniej, poinformować, że również w obecnym stanie prawnym, tj. po wejściu w życie przepisu art. 116 § 1a Kodeksu wykroczeń, dodanego przez art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 października 2020 r. (Dz.U.2020.2112) zmieniającej Kodeks wykroczeń z dniem 29 listopada 2020 r., który w zamiarze ustawodawcy miał stanowić remedium na przypadki uchylania mandatów lub umarzania postępowań w sprawie o ukaranie obywateli za nie zasłanianie ust i nosa w oparciu o art 54 Kodeksu wykroczeń, możliwe jest - jak się okazało - umorzenie postępowania wykroczeniowego przez sąd.

Daje to szansę tym wszystkim obywatelom, którzy pomimo nie ogłoszenia w naszym kraju stanu nadzwyczjnego (wyjątkowego czy też klęski żywiołowej) są pociągani do odpowiedzialności karno-administracyjnej, w czym prym wiedzie Policja.

Źródłem tej szansy jest m. in. informacja, która pojawiła się w Internecie na temat orzeczenia wydanego w dniu 02 kwietnia 2021 r. przez Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim, w którym Sąd ten umorzył postępowanie przeciwko obywatelowi z zastosowaniem przesłanki o braku znamion wykroczenia. Sprawa dotyczyła osoby, która w dniu 28 grudnia 2020 r. uchyliła się od nałożonego rozporządzeniem obowiązku zakrycia ust i nosa w miejscu publicznym. Orzeczenie jest jeszcze nieprawomocne, ale mimo to warto o nim wspomnieć.

Sąd uznał, że czyn ten nie stanowił wykroczenia - jako przyczynę podając fakt, że zgodnie z art. 1 Kodeksu wykroczeń odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten tylko, kto popełnia czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia. Podobny w treści jest również powołany przez Sąd w omawianym wyroku przepis art. 42 ust. 1 Konstytucji RP (czyn zabroniony ma być opisany w ustawie ).

Dodany w listopadzie art 116 §  1a. k.w. stanowi że kto nie przestrzega zakazów, nakazów, ograniczeń lub obowiązków określonych w przepisach o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, podlega karze grzywny albo karze nagany. Kluczowym jest fakt, że owymi "przepisami", o których  mowa wart 116 § 1a. k.w. są właśnie przepisy rangi podustawowej - rozporządzenia.

Co bardzo istotne, zdaniem Sądu, Rada Ministów była upoważniona do wydania rozporządzenia regulującego obostrzenia dotyczące COVID-19 jedynie na oznaczonym obszarze, a nie na na obszarze całego kraju.

Dalej, powołano się w tym orzeczeniu na art 228 Konsytucji RP, regulujacy kwestę stanów nadzwyczajnych i fakt nie wprowadzenia takiego stanu w sytauacji pandemii koronawirusa.

Zainteresowani powinni zatem śledzić stronę internetową Portalu Orzeczeń w poszukiwaniu ww. wyroku, jeśli zostanie on opublikowany ( http://orzeczenia.ms.gov.pl/ ).