Dzień dobry,
jestem Dagmara. Półtora roku temu wyszłam za muzułmanina. Znaliśmy się wcześniej odpowiednio długo, by zdecydować się na małżeństwo, ale warunek był taki, że mam przejść na islam. Poza tym, widziałam, że był dobrym człowiekiem, wspiera biednych, pomaga. Jest wykształcony, ma dobrą pracę i niestety, duże znajomości. Pomyślałam, że ten islam nie może być taki zły, poza tym, na uniwersytecie miałam świetnie prowadzone zajęcia z islamu. Z mężem czytaliśmy razem Koran i odpowiadał w ten sposób, że w mojej głowie narodziło się jeszcze więcej, niż wcześniej pytań natury naukowej. Te pytania zadałam niedawno, w obcym języku. Nie powiedziałam nic złego, bo znam język b. dobrze, a on w przypływie szału chciał mnie wyrzucić za drzwi. W zimie. W nocy. Stwierdził, że „odeszłam od wiary”. Jakimś cudem udało mi się to odkręcić i powiedzieć, że mama chrześcijanka pytała, a ja nie znałam odpowiedzi.
Minęło kilka dni, a ja jestem zdecydowana na rozwód, bo pod ładnym opakunkiem, kryje się zgnite serce. Jestem dobrą żoną, oddaną, kochającą. Mamy 5 miesięczną córkę.
Nie chodzę do pracy, bo nie mam pozwolenia na pracę. Mieszkamy w Turcji, więc nie mogę legalnie pracować. W Polsce, w związku z moim wykształceniem mogę zarabiać dużo, moi rodzice zarabiają dobrze, mają ogromny dom i dwa samochody. Mam warunki na wychowanie dziecka. Czy powinnam czekać aż dostanę podwójne obywatelstwo i starać się o rozwód, by dostać prawo do opieki nad córką? Czy powinnam rozwieźć się jak najszybciej? Nie zależy mi na podziale majątku, i tak zacznę w Polsce od nowa, nie zostanę w Turcji.
Pozdrawiam