Dzień dobry
Mam 16 lat 4 młodszego rodzeństwa. Gdy urodziło się pierwsze dziecko ,w wieku 12 lat musiałem zajmować się nim jak moi rodzice jechali do pracy ( rolnik) i jakoś to akceptowałem. Następnie rok później urodziły się bliźniaki i tez się nimi musiałem opiekować jak rodzice jechali do pracy. Było to bardzo trudne bo opieka nad dwoma małymi dziećmi to było wyzwanie. W 2016 urodził się kolejny brat i się zaczęło zostawili mnie z czwórką dzieciaków i musiałem z nimi siedzieć aż przyjadą z pracy. Dziś nam 16 lat i jest coraz gorzej, przychodzę do domu ze szkoły i nawet nie zdążę zjeść obiadu i już muszę ich wziąć bo oni wyjeżdżają do pracy. Lekcje muszę odrabiać wieczorami, a gdy mam zadane bardzo dużo lekcji to siedzę do pozna w nocy żeby to jakoś ogarnąć. Niedość ze muszę się nimi zajmować to jeszcze muszę zmywać naczynia, sprzątać w domu, odkurzacz, wycierać kurzawy i jeszcze wiele mógłbym wymieniać, na dodatek muszę jeszcze ich wszystkich czterech kąpać. A najgorsze jest to ze nawet gdy rodzice są w domu to nawet nie mogę iść na komputer bo od razu wielkie darcie ze mam zająć się nimi i to już jest uciążliwe żeby pilnować nie swoje dzieci kompletnie za darmo i nawet jeszcze wtedy kiedy rodzice są w domu. Nie mam nawet czasu dla siebie, jedynie wieczorami. Nie wychodzę nigdzie z kolegami bo od razu wielkie pretensje o to kto będzie z nimi siedział. Cieszę się ze od czasu do czasu są jakieś szkolne wycieczki to przynajmniej gdzieś się wyrwę z kolegami. Dziś im powiedziałem ze dość tego i to nie są moje dziaciaki i ja ich nie będę pilnował. Zaczęli na mnie krzyczeć ze już nigdzie mnie nie zawiązą i będę musiał sam sobie radzić. Mama zapowiedziała ze już na nic nie da mi pieniędzy, a gdy powiedziałem ze gdzieś to zgłoszę to zabrali mi internet, dobrze ze się nie dowiedzieli ze mam w telefonie internet bo bym już nie miał telefonu. Mam tez 18 letnią siostrę, której tez każą się zajmować małymi ale ona ma dużo nauki , do tego jeszcze praktyki, kurs na prawo jazdy i nie ma czasu ale dziś tez powiedziała to samo co ja do rodziców. Mamy z nią już tego serdecznie. Jeszcze na każdym kroku wmawiają nam ze my nic nie robimy i jesteśmy leniami. Nie rozumieją tego ze chce tez swoje życie. Zazdroszczę tym co nie mają rodzeństwa i mogą robić sobie co chcą, ale gdy ja powiem to rodzicom to mówią ze ja nie jestem oni. Pomocy ja chce w końcu mieć czas dla siebie, błagam was.