Dzień dobry, niestety, co do zasady, urząd skarbowy ma rację. Wysokość wydatków na cele rehabilitacyjne ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie (art. 26 ust. 7c ustawy o PIT). Dokumentem tym może być dowód, z którego wynikać będzie kto, kiedy, w jakiej kwocie i jakiego rodzaju wydatek poniósł. Dowodem tym może być zarówno faktura VAT, jak i inne dowody – rachunki, umowy, dowody przekazania pieniędzy – przelewy, pokwitowania. Niektórych wydatków nie trzeba jednak dokumentować. Nie trzeba dokumentować wydatków związanych z: opłaceniem przewodników osób niewidomych zaliczonych do I grupy inwalidztwa lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa; utrzymaniem przez osoby niewidome I lub II grupy inwalidztwa psa przewodnika; używaniem samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Pozostałe wydatki muszą być udokumentowane.