Szanowny Panie, Zgodnie z art. 75 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych dodatek pielęgnacyjny przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty, jeżeli osoba ta została uznana za całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo ukończyła 75 lat życia. Osobie uprawnionej do emerytury lub renty przebywającej w zakładzie opiekuńczo-leczniczym lub w zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym dodatek pielęgnacyjny nie przysługuje, chyba że przebywa poza tą placówką przez okres dłuższy niż 2 tygodnie w miesiącu. Ponadto osobie, która otrzymuje dodatek pielęgnacyjny, nie może zostać przydzielony zasiłek pielęgnacyjny. Za osobę całkowicie niezdolną do pracy uznaje się osobę, która utraciła zdolność do jakiejkolwiek pracy. Niezdolną do samodzielnej egzystencji jest osoba, u której występuje takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje konieczność pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych oraz jej stałej lub długotrwałej opieki. Warunkiem nabycia prawa do dodatku jest uznanie danej osoby za całkowicie niezdolną do pracy i do samodzielnej egzystencji. Takie sformułowanie przepisu sprawia, że nie otrzyma dodatku emeryt lub rencista uznany za niezdolnego do samodzielnej egzystencji bez jednoczesnego stwierdzenia całkowitej niezdolności do pracy. Wymaganymi dokumentami do ubiegania się o dodatek pielęgnacyjny są zaświadczenie o stanie zdrowia wystawione przez lekarza prowadzącego leczenie, a także dokumentacja medyczna oraz inne dokumenty mające znaczenie przy wydawaniu orzeczenia o całkowitej niezdolności do pracy oraz do samodzielnej egzystencji. Obecnie nie stosuje się już podziału na grupy inwalidzkie, ale orzeka się o stopniu niepełnosprawności. Orzecznictwo takie prowadzą powiatowe (miejskie) zespoły ds. orzekania o niepełnosprawności. Proszę ponownie zweryfikować z jakiego powodu ZUS odmówił Panu przyznania prawa do dodatku pielęgnacyjnego.