Szanowna Pani, Co do zasady wyjazd dziecka za granicę, zarówno na pobyt stały jak i czasowy, a nawet w celu spędzania wakacji, zalicza się do kategorii istotnych spraw dziecka. W sprawach istotnych dla dziecka rodzice rozstrzygają wspólnie, w braku porozumienia między nimi rozstrzyga sąd opiekuńczy. Tylko w sprawach dla dziecka mniej istotnych, każdy z rodziców podejmuje decyzje samodzielnie, bez konieczności przeprowadzania konsultacji. Jeżeli drugi rodzic ma pełną władzę rodzicielską, to w przypadku wyjazdu dziecka za granicę niezbędne będzie uzyskanie jego zgody. W przypadku braku zgody drugiego rodzica, należałoby wystąpić do sądu opiekuńczego o wydanie zastępczej zgody na wyjazd dziecka za granicę. Jeżeli jeden z rodziców zabierze dzieci za granicę bez zgody drugiego, to drugiemu z rodziców może przysługiwać prawo do złożenia wniosku o wydanie dzieci. Niemniej jednak zastosowanie postępowania przewidzianego w Konwencji haskiej, którego celem jest powrót dziecka do państwa jego stałego pobytu, zależy od spełnienia szeregu przesłanek. W pierwszej kolejności należy ustalić, czy dany przypadek jest objęty zakresem stosowania konwencji (terytorialnym oraz podmiotowym). Kolejnym krokiem jest ustalenie, czy nastąpiło bezprawne uprowadzenie lub zatrzymanie dziecka w świetle przepisów, orzeczeń, dokumentów obowiązujących w państwie, w którym dziecko przebywało przed uprowadzeniem. Zgodnie z art. 3 Konwencji uprowadzenie jest bezprawne, jeżeli spełnione są dwie przesłanki: naruszone zostało prawo do opieki oraz prawo to w chwili uprowadzenia było skutecznie wykonywane. Obowiązek nakazania powrotu dziecka nie jest jednak bezwzględny. Sąd może oddalić wniosek, jeśli strona sprzeciwiająca się wydaniu dziecka wykaże, że: wnioskodawca faktycznie nie wykonywał prawa do opieki w czasie uprowadzenia lub zaakceptował uprowadzenie lub zatrzymanie; istnieje poważne ryzyko, iż powrót dziecka naraziłby je na szkodę psychiczną lub fizyczną lub w jakikolwiek inny sposób postawiłby je w sytuacji nie do zniesienia; dziecko sprzeciwia się powrotowi, a osiągnięty wiek i stopień jego dojrzałości uzasadnia uwzględnienie jego opinii; wydaniu dziecka sprzeciwiają się podstawowe zasady państwa wezwanego, dotyczące ochrony praw człowieka i podstawowych wolności. W przedmiotowej sprawie za odmową powrotu dziecka może przemawiać fakt, iż relacje w rodzinie dziecka mogłyby wskazywać na istnienie poważnego ryzyka narażenia dziecka na szkodę fizyczną lub psychiczną psychicznej lub powstania sytuacji nie do zniesienia.