Nadzór kuratora za demoralizację.

Witam. Mam 17 lat. Posiadam nadzór kuratora za rzekomą demoralizację (mojej osoby) przez mojego partnera. Po czterech miesiącach "przerwy" kontakt się odnowił chociaż ukrywam go przed kuratorem. Dwa miesiące temu test ciążowy wyszedł pozytywnie, czyli jestem z partnerem w ciąży. Poszłam na badania, mam książeczkę ciąży, przyjmuje leki, mam zrobione już pierwsze trzy USG i zdjęcia dziecka, jednak przy ostatniej wizycie kuratora nie byłam w stanie powiedzieć o ciąży. Boje się jej reakcji, tego że zrobi wszystko żeby mi zabrać dziecko ze względu na to, że ją okłamałam, że nie mam kontaktu z "byłym" partnerem. Trzy miesiące przed moją pełnoletnością mam termin porodu. Moja mama jest negatywnie nastawiona do dziecka, nie mogę z nią o tym porozmawiać, jak jej powiedziałam o pozytywnym teście powiedziała, że chce żebym się wyprowadziła. Mój partner ma warunki mieszkaniowe, pracuje na umowę i chciałabym z nim wspólnie wychowywać dziecko bo nie wyobrażam sobie żeby maleństwo wychowywało się bez taty. Obydwoje marzymy o normalnym domu, żałujemy bardzo swoich błędów (paliliśmy wspólnie blanta i ojciec dziecka wziął samoukaranie i winę na siebie), jednak obawiam się kuratorki, że zgłosi sprawę do sądu i nie będę mogła stworzyć upragnionej rodziny przez fakt, że jestem z osobą karaną. Rozmyślamy też czy zawarcie związku małżeńskiego jest dobrą opcją ze względu na zgodę sądu - boimy się odmowy. Proszę o pomoc, mam koszmary że zabierają mi dziecko, niedługo mam kolejną wizyte kuratorki, stresuje się bardzo, codziennie myślę o tym czy jej powiedzieć. W lutym kończę naukę, moja szefowa z praktyk chce żebym została u niej w pracy na stałe (wie o ciąży i się bardzo cieszy bo sama nie ma dziecka)... Wszystko idzie w dobrą stronę... Tylko czuję, że prawo wobec nas jest surowe i bezwzględne. Jakie mogą być konsekwencje nieujawnienia prawdy wcześniej? Czy kurator ma podstawę żeby zgłosić sprawę do sądu? Czy moje obawy o ograniczenie praw do dziecka są zrozumiałe?