Witam! Pytanie dotyczy widzeń z wnukiem nieżyjącego syna.
Mój brat zginął tragicznie w grudniu, minionego roku. Osierocił 7-letniego syna. Z partnerką, matką syna był w złych stosunkach, widzenia z dzieckiem miał przesądzone sądownie , pod nadzorem kuratora. Kiedy relacje między bratem, a Asią, matką mojego bratanka pogorszyły się, Asia przestałą przywozić wnuczka na spotkania z dziadkami. Szczególną przykrość tym sprawiała mojej Mamie, która jest schorowaną osobą, niepełnosprawną, która sama na spotkania z wnukiem nie dojedzie. Po śmierci brata, Asia nie utrudniała kontaktów, z bratankiem widzieliśmy się parokrotnie, ostatni raz w maju, podczas jego urodzin. Cały czas narzekała, że ciężko jej się utrzymać bez alimentów na syna (synek nie dostaje też renty po ojcu) i chyba będzie się musiała wyprowadzić za granicę. Przy każdym spotkaniu mały dostawał od nas ok.400 zł.Od 1,5 m-ca nie odbiera telefonów od Mamy, która tęskni i chciałaby zobaczyć się z wnukiem. W końcu, gdy odebrała, była zdenerwowana, pretensjonalna, widać było, że oczekuje od nas pieniędzy, ale dziecka nie ma zamiaru dowozić więcej do nas. Na to, by byśmy to my jeżdzili do niego, też nie wyraża zgody. Nie wiem ile jeszcze życia zostało mojej Mamie, i czy to już jest właściwy czas by sądownie ustalić pory Jej widzenia z wnukiem? Jak to wygląda pod kątem prawnym? Czy uda nam się , czy Asia może zrobić wszystko, by prawo było po jej stronie i rodzina może więcej nie zobaczyć dziecka?
Pozdrawiam, Agnieszka