Jak wynika z pytania została zawarta umowa darowizny. Taka umowa jest zaliczana do spadku przy ustalaniu zachowku. Zobowiązany do zachowku mógłby wykazywać, że mimo tego, że umowa nazywała się umową darowizny to była to w rzeczywistości umowa o dożywocie, ale trudno coś takiego wykazać. Sam fakt ustanowienia służebności mieszkania oraz zobowiązania się do opieki nie powoduje, że mamy do czynienia z umową dożywocia. W obrocie prawnym funkcjonują umowy darowizny takie jak w pytaniu. W takim przypadku sądy w wielu sprawach wskazują, że zastrzeżenie zawarte umowie zgodnie z którym obdarowani ustanowili na nabytej nieruchomości na rzecz zbywców, nieodpłatnie dożywotnią służebność osobistą polegającą na korzystaniu przez nich z nieruchomości oraz zobowiązano się do opieki w razie choroby lub niedołęstwa, nie niweczy nieodpłatności, jako istotnej przesłanki (elementu) darowizny decydującym o jej bycie prawnym. Tym bardziej, nieuzasadnionym jest wywodzenie z powyższego, iż zgodnym zamiarem stron umowy darowizny było zawarcie umowy dożywocia tj. umowy zgodnie z którą w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązuje się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie tj. w razie odmiennej umowy przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczyć mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym (art. 908 k.c.). Treść prawa dożywocia winna być dokładnie określona w umowie, bowiem jej postanowienia są wiążące nie tylko dla stron czyli zbywcy i nabywcy nieruchomości, ale także dla osoby bliskiej zbywcy, jeżeli dożywocie zostało dla takiej osoby zastrzeżone. Umowa winna dokładnie określać rodzaj i wielkość świadczeń, a w miarę możliwości także regulować zakres zmian - w razie wygaśnięcia prawa dożywocia względem jednego z dożywotników.