Alimenty na dorosłe dzieci

Rodzice mogą uchylić się od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, jeżeli są one połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem lub jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się.

Z pozwem o ustalenie wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego należy wystąpić do Sąd Rejonowego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania osoby uprawnionej do pobierania alimentów. Pozew podlega opłacie , której wysokość uzależniona jest od wartości przedmiotu sporu, np. ponad 15 000 złotych do 20 000 złotych - w kwocie 1000 złotych, a  ponad 20 000 złotych pobiera się od pozwu opłatę stosunkową wynoszącą 5% tej wartości. Natomiast wartość przedmiotu sporu to suma świadczeń za jeden rok.

Do pozwu należy dołączyć wszystkie dowody istotne dla rozstrzygnięcia sprawy , bowiem o wygaśnięciu obowiązku alimentacyjnego orzeka Sąd po przeprowadzeniu postępowania dowodowego. Sąd będzie weryfikował m.in., czy dalsza nauka jest faktycznie uzasadniona, czy pomimo kontynuowania nauki istnieje możliwość podjęcia zatrudnienia, czy jest majątek dziecka pozwalający na uzyskiwanie dochodów np. nieruchomość, którą można wynajmować i będzie też brana pod uwagę aktualna sytuacja zobowiązanych do alimentów rodziców.

Orzecznictwo jest bardzo różnorodne. Z jednej strony kontynuowanie nauki i starania dziecka pełnoletniego o zdobycie lub podniesienie kwalifikacji stosownych do jego uzdolnień, które umożliwią mu w przyszłości osiąganie wyższych zarobków, mogą usprawiedliwiać odmowę podjęcia przez nie pracy lub niewykorzystywanie posiadanych możliwości zarobkowych, również tych związanych ze zdobytym dotychczas zawodem (por. wyrok SN z 10 listopada 1998 r., III CKN 565/98, Lexis.pl nr 8163514).

Z drugiej jednak strony „ rodzice nie są obowiązani dostarczać środków utrzymania dziecku, które, będąc już przygotowane należycie do wykonywania przez nie odpowiedniego dla niego zawodu, podejmuje dla podniesienia swych kwalifikacji dalsze kształcenie się, ale w studiach się zaniedbuje, nie robi należytych postępów, nie otrzymuje obowiązujących zaliczeń, nie zdaje w terminie przepisanych egzaminów, a zwłaszcza jeżeli z własnej winy powtarza lata studiów i wskutek tego nie kończy studiów w przewidzianym programem okresie ”. (tak Sąd Najwyższy w wyrok z dnia 8 sierpnia 1980 roku, sygn. akt: III CRN 144/80).

Sądy przyjmują, też że „ stacjonarne studiowanie nie wyłącza możliwość samodzielnego utrzymania się studenta poprzez jego własną pracę zarobkową, np. w restauracjach, barach szybkiej obsługi itp., chyba że ze względu na stan zdrowia, skromne zdolności czy specyfikę studiów nie miał on możliwości pracy zarobkowej lub miał je w zbyt ograniczonym zakresie, żeby dochody z pracy wystarczały na utrzymanie się” (tak trafnie Sąd Najwyższy w wyroku z 1 października 1998 roku, sygn. akt: I CKN 853/97 oraz podobnie w wyroku z dnia 11 marca 1999 roku, sygn. akt: III CKN 1175/98).

W razie pytań serdecznie zapraszam do kontaktu.

Pozdrawiam,

Adwokat Karolina Marszałek