Alimenty na dziecko

Kto jest zobowiązany do płacenia alimentów?

Zasadą jest istnienie obowiązku rodziców zapewnienia dziecku środków utrzymania do czasu, aż nie będzie ono w stanie utrzymywać się samodzielnie . Wyjątkiem od zasady jest sytuacja gdy dochody z majątku dziecka pokrywają koszty związane z jego utrzymaniem i wychowaniem ( art. 133 § 1 k.r.o.).

Do kiedy należą się alimenty?

Ustawodawca ustalił, że rodzice zobowiązani są do alimentacji względem dziecka do czasu uzyskania przez dziecko zdolności do samodzielnego utrzymania się . Obowiązek alimentacyjny powstaje z chwila urodzenia dziecka. Ustawodawca nie określił wieku dziecka, w jakim traci ono uprawnienie do uzyskiwania od rodziców alimentów tym samym nie ma granicy do płacenia alimentów przez rodzica na rzecz dziecka. Jeśli więc dziecko już jest pełnoletnie ale kontynuuje naukę albo nie sjest w stanie utrzymać się samodzielnie to rodzić dalej zobowiązany jest do płacenia na rzecz dziecka alimentów. Jeśli natomiast dziecko jest chore lub niepełnosprawne obowiązek rodzica nigdy nie wygaśnie. Innym przykładem wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego wobec pełnoletniego dziecka jest sytuacja, w której dziecko z własnej Iny zaniedbuje naukę i nie podejmuje starań o znalezienie zatrudnienia. W takiej sytuacji obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dziecka ustaje. Obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dziecka nie jest związany z tym czy dziecko pochodzi z małżeństwa czy jest to dziecko pozamałżeńskie. Nie ma tu znaczenia również czy dziecko mieszka z rodzicem czy też nie.

Kto występuje o alimenty dla dziecka?

Zasadą jest, że o alimenty dla małoletniego dziecka występuje ten rodziców, u którego dziecko na stałe zamieszkuje. Świadczenie alimentacyjne Sąd określi również w wyroku rozwodowym. Wówczas alimenty płacone są dla dziecka ale do rąk rodzica, z którym dziecko mieszka. Nie oznacza to oczywiście, że rodzic zamieszkujący z dzieckiem nie jest zobowiązany do świadczenia na rzecz dziecka. Przyjęło się, że osobiste starania o wychowanie i opiekę nad dzieckiem traktowane są niemal na równi z świadczeniem pieniężnym, stad też Sąd określa łączna kwotę uzasadnionych kosztów utrzymania dziecka oraz oznacza wysokość partycypacji w tej kwocie każdego z rodziców uwzględniając właśnie osobiste starania o opiekę i wychowanie dziecka.

Gdy dziecko jest już pełnoletnie kieruje pozew samodzielnie do Sądu i w razie zasądzenia alimentów dłużnik alimentacyjny płaci alimenty do rąk dziecka. Co ważne Sąd nie powinien uwzględnić każdego przedstawionego przez rodzica kosztu jako konieczny dla utrzymania dziecka. Sąd bierze pod uwagę tylko rzeczywiste i uzasadnione koszty. I tak Sąd określa wysokość alimentów mając na uwadze:

1. usprawiedliwione potrzeby dziecka,

2. możliwości zarobkowe majątkowe rodziców,

3. zakres świadczonych wobec dziecka przez rodzica osobistych starań o jego utrzymanie i wychowanie.

Pozew składa się do Sądu Rejonowego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania osoby uprawnionej do alimentów lub do sądu właściwego dla miejsca zamieszkania pozwanego –wybór Sądu w tym przypadku należy do Powoda (strony wnoszącej pozew). Zasada ta nie obowiązuje w sytuacji składania pozwu o rozwód. Sąd rozwodowy, będący Sądem Okręgowym właściwym dla ostatniego wspólnego miejsca zamieszkania małżonków, w wyroku rozwodowym również rozstrzyga o alimentach.

Pozew o alimenty wolny jest z opłaty sądowej

Jednym pozwem można dochodzić alimentów dla więcej niż jednego dziecka. Należy wtedy precyzyjnie określić wysokość alimentów na każde dziecko oraz wyliczyć potrzeby każdego dziecka oddzielnie. Wyliczenie winno być dokonane precyzyjnie i w miarę możliwości należy do pozwu dołączyć dowody ponoszonych wydatków. Warto pamiętać, że wnosząc o alimenty możemy zażądać aby stąd na czas trwania procesu zabezpieczył płatność alimentów. Jeżeli Sąd wyda stosowne postanowienie już od tej chwili pozwany zobowiązany jest ponosić koszty utrzymania dziecka w oznaczonej przez Sąd wysokości. W przypadkach długich postępowań ma to duże znaczenie aby zabezpieczyć alimenty już w trakcie trwania procesu. Sąd wydaje wyrok po przeprowadzeniu rozprawy, na której przesłucha strony, świadków oraz przeprowadzi inne dowody (w tym z dokumentów). Ważne jest również, to że wyrokowi Sąd z urzędu nada rygo natychmiastowej wykonalności , jak również wyrok ten Sąd z urzędu zaopatrzy w klauzule wykonalności  a więc egzekucja będzie o wiele łatwiejsza i szybsza.

Oczywiście gdyby zobowiązanych nie zechciał płacić alimentów dobrowolnie.

Co zrobić gdy mino wyroku dłużnik alimentacyjny nie płaci?

W Takiej sytuacji nie ma obowiązku wzywania dłużnika do zapłacenia alimentów. Można od razu sprawę skierować do komornika z wnioskiem w przeprowadzenie egzekucji. We wniosku należy wskazać na istnienie tytułu wykonawczego (wyrok zaopatrzony w klauzul e wykonalności) oraz załączyć ten tytuł do wniosku. Można również wskazać sposób prowadzenia egzekucji np. z wynagrodzenia za pracę, z ruchomości, nieruchomości itp. Jeśli decydujemy się na prowadzenie egzekucji z nieruchomości należy wskazać komornika właściwego dla położenia nieruchomości.

Zmiana alimentów

W razie gdyby już po uprawomocnieniu się rozstrzygnięcia co do alimentów nastąpiła zmiana kosztów utrzymania dziecka lub inna istotna zmiana należy skierować do Sądu Rejonowego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania osoby uprawnionej do alimentów lub do sądu właściwego dla miejsca zamieszkania pozwanego – wybór Sądu w tym przypadku należy do Powoda (strony wnoszącej pozew) pozew o podwyższenie lub zmniejszenie alimentów. Pozew o podwyższenie alimentów jest wolny od opłat. Inaczej jest w przypadku pozwu o obniżenie alimentów. Tu zasadą jest opłata 5 % wartości przedmiotu sporu, nie mniej niż 30 zł. Wartość przedmiotu sporu oblicza się w ten sposób, że kwotę o jaka chcemy obniżyć alimenty miesięczne mnożymy razy 12. Tak uzyskana kwota stanowi wartość przedmiotu sporu, i od tej wartości opłacamy 5% przy wnoszeniu pozwu. Jeśli nie stać nas na opłacenie opłaty możemy wnosić o zwolnienie przez Sąd z ponoszenia kosztów.

Podstawa prawna:

• Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. 1964 r., Nr 9, poz. 59, ze zmianami);

• Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. 1964 r., Nr 43, poz. 296, ze zmianami.)