Frankowicze – jak złożyć pozew?

Według danych Biura Informacji Kredytowej, frankowiczów w drugiej połowie 2018 r. pozostaje niecałe 500 tysięcy.  Prawie pół miliona  kredytobiorców wciąż zatem pozostaje stroną dalece niekorzystnych umów indeksowanych i denominowanych. Pomimo tego, niewielki odsetek tych osób decyduje się na rozwiązanie swojego problemu przed sądem. Wskazujemy zatem w jaki sposób przygotować się do zainicjowania postępowania. Frankowicze – jak złożyć pozew?

Krok pierwszy – przeanalizuj czy warto

Walka na argumenty z instytucją finansową jest walką trudną, lecz nie jest skazana z góry na porażkę. Trzeba jednak właściwie do niej się przygotować. Przede wszystkim, przeanalizuj czy kredyt, który spłacasz jest na tyle niekorzystny i obarczony wadliwością, by starać się podważać jego klauzule przed sądem. Jeśli jednak saldo kredytu, które posiadasz obecnie, po około dziesięciu latach od jego zawarcia wciąż zmalało tylko nieznacznie – podjęcie aktywności  jest zdecydowanie wskazane . Szczególnie, jeżeli nie miałeś/aś możliwości od początku spłaty w walucie obcej, możliwości zawarcia umowy kredytu złotowego lub pojawiły się trudności w spłacie. Warto zatem zwrócić uwagę na argumenty, które z reguły podnoszą frankowicze w swoich sporach, porównanie kilku podobnych spraw do okoliczności zawarcia własnego kredytu oraz udanie się do profesjonalnego pełnomocnika w celu zasięgnięcia porady. Jeżeli masz wątpliwości co do opłacalności wniesienia pozwu, poniżej przedstawiamy poglądowy przykład.

Frankowicze – jak złożyć pozew? Przygotowanie dokumentów, koszty, pomoc u pełnomocnika

Krok drugi – przygotuj właściwe dokumenty

Żeby móc właściwie złożyć pozew w sprawie frankowej należy dokładnie przedstawić wysokość poczynionych wpłat na rzecz banku do chwili wytoczenia powództwa. Będzie to podstawa wszelkich wyliczeń i oszacowań w związku ze sprawą. Kredytodawca  ma obowiązek  udostępnienia takich informacji na wniosek kredytobiorcy. Najtrafniejszym rozwiązaniem jest wystosowanie takiego wniosku pocztą (można też złożyć w oddziale banku). We wniosku należy wskazać wolę uzyskania informacji dotyczących wszelkich wpłat dokonanych na rzecz banku; w tym z tytułu kosztów kredytu. Ważne także by zaznaczyć, że powyższe dane  mają uwzględniać także zmianę oprocentowania.  Udostępnienie takich informacji zasadniczo wiąże się z koniecznością wniesienia opłaty od wniosku (średnio – kilkadziesiąt złotych). Po uzyskaniu wymienionej dokumentacji należy przygotować oryginał umowy kredytowej oraz wszelkie załączniki, w tym: aneksy, porozumienia, Ogólne Warunku Umowy czy Regulaminy. Każdy z tych dokumentów  może okazać się istotny.

Krok trzeci – pamiętaj o kosztach

Złożenie pozwu przeciwko bankowi oraz proces wiąże się nieodłącznie z pewnymi wydatkami. Ważne jest zatem, byś jako frankowicz był/a gotów ponieść te ciężary. Samo wniesienie powództwa uzależnione jest od uiszczenia opłaty od pozwu. W sprawach frankowych dotyczących konsumentów jest ona obliczana jako równowartość 5% wartości przedmiotu sporu (czyli sumy żądań powoda), lecz  nie może ona wynosić więcej niż tysiąc złotych . W praktyce, analizując specyfikę kredytów wyrażonych w walutach obcych, wysokość opłaty stanowi właśnie 1000 zł. Wartość na jaką opiewa umowa, a zarazem suma żądań z tego tytułu opiewają bowiem na dość wysokie kwoty. W przypadku niepowodzenia przed sądem pierwszej instancji i koniecznością odwołania się od wyroku, należy na powyższych zasadach uiścić  kolejną opłatę – tym razem od apelacji .

W toku procesu mogą wyniknąć okoliczności wiążące się z dalszymi wydatkami, szczególnie w przypadku konieczności powołania biegłego sądowego. Sąd może bowiem w takim wypadku nałożyć na stronę, która wnosiła o wydanie takiej opinii obowiązek uiszczenia zaliczki na wydatki biegłego. Opłaty te są różne i zależne od tego, z jakiego zakresu biegły jest powoływane i jakie będą jego zadania. Przeważnie mowa tutaj o kwotach rzędu kilkuset złotych. Ważne jest także, by mieć na uwadze, że w przypadku prawomocnej przegranej należy zwrócić stronie przeciwnej koszty procesu. Jest to realizacja zasady  „przegrywający płaci”.

Krok czwarty – uzbrój się w cierpliwość

Toczenie boju z bankiem przed sądem jest zdecydowanie żmudne i wymaga nie lada wytrwałości. Należy mieć na uwadze, że większość spraw frankowych  nie kończy się po pierwszym rozstrzygnięciu  i konieczne jest odwołanie się do sądu wyższego rzędu. Proces ten zatem może trwać nawet do kilku lat.

Krok piąty – nie zapominaj o przedawnieniu

Każde roszczenie ulega przedawnieniu ze względu na upływ terminu przewidziany ustawą. W praktyce, z chwilą zakończenia biegu terminu przedawnienia  niemożliwa jest realizacja procesowych żądań . W przypadku kredytów frankowych pamiętaj, że przedawniają się osobno poszczególne raty kapitałowe i odsetkowe płacone na rzecz banku. Termin ten wynosi obecnie:  10 lat  od dnia, kiedy rata była wymagalna do zapłaty (w stosunku do rat wymagalnych przed dniem 9 września 2018 r.) lub 6 lat (w stosunku do rat wymagalnych po dniu 9 września 2018 r.). Wysokość roszczenia zawsze należy więc uszczuplać o wysokość rat i opłat już przedawnionych.

Krok szósty – skorzystaj z fachowej pomocy

Specyfika „waloryzowanych” umów kredytowych oraz charakter argumentów wskazują, że do skuteczności roszczenia konieczna jest fachowa pomoc. W obecnej sytuacji, gdy rozstrzygnięcia sądu nie sposób przewidzieć, zaś spór opiera się nierzadko na szczegółowych i specjalistycznych prawnych argumentach, należy mieć na uwadze konieczność zwrócenia się do profesjonalnego pełnomocnika. Trzeba także pamiętać, by skorzystać z pomocy prawnika ukierunkowanego w tej dziedzinie i z doświadczeniem, gdyż bez wątpienia są to sprawy  specyficzne i wymagające odpowiedniego przygotowania.

Źródła:

– Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny, Dz.U. 1964 nr 16 poz. 93 z późn. zm. ( http://prawo.sejm.gov.pl/isap.nsf/DocDetails.xsp?id=wdu19640160093 )

– Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego, Dz.U. 1964 nr 43 poz. 296 z późn. zm. ( http://prawo.sejm.gov.pl/isap.nsf/DocDetails.xsp?id=wdu19640430296 )

– Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, Dz.U. 1997 nr 140 poz. 939 z późn. zm. ( http://prawo.sejm.gov.pl/isap.nsf/DocDetails.xsp?id=WDU19971400939 )

– Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Dz.U. 2005 nr 167 poz. 1398 z późn. zm. ( http://prawo.sejm.gov.pl/isap.nsf/DocDetails.xsp?id=WDU20051671398 )