Ślub cywilny i ślub kościelny. Dwie możliwości – jeden skutek?
Para decydująca się na wejście w małżeństwo może zawrzeć je w formie wyznaniowej lub cywilnej. Z jednej strony mamy do czynienia z formą tradycyjną – będąca sakramentem, z drugiej z urzędową. Przyjrzyjmy się obu możliwościom nieco bliżej.
Zawarcie sakramentu małżeństwa przed ołtarzem
Wybór formy zawarcia małżeństwa w sposób wyznaniowy zdeterminowany jest wieloma czynnikami. Wśród nich można wymienić kwestie kulturowe, tradycję, tożsamość religijną, ale także wpływ otoczenia – w tym rodziny i bliskich. Osoby wstępujące w związek małżeński dysponują pełną swobodą w tym wyborze.
Przed 1998 rokiem nupturienci musieli dokonać właściwie dwóch procedur ślubu – tej w urzędzie stanu cywilnego, a następnie kościelnej – jeżeli zdecydowali się na aspekt wyznaniowy. Mocą umowy międzynarodowej pomiędzy Polską, a Stolicą Apostolską możliwe było znaczne uproszczenie procedur i wykształcenie nowego rodzaju zawarcia małżeństwa – tzw. ślubu konkordatowego.
Obecna regulacja zawarta w Kodeksie Rodzinnym i Opiekuńczym wskazuje na konieczność współdziałania organów państwa ze związkiem wyznaniowym. Przed zawarciem małżeństwa w sposób wyznaniowy należy przedłożyć kapłanowi udzielającemu ślubu zaświadczenia wydanego przez kierownika urzędu stanu cywilnego. Dokument musi wskazywać brak okoliczności niepozwalających na ważne i skuteczne wstąpienie w związek małżeński. Jeżeli nie występują przeciwności, to po ceremonii ślubu w kościele kierownik urzędu stanu cywilnego sporządza akt małżeństwa, który stanowi o prawnej mocy zawarcia związku. Wszystko sprowadza się do jednej, kościelnej ceremonii. Przy spełnieniu warunków (sporządzenie przez kierownika urzędu stanu cywilnego aktu zawarcia małżeństwa) rodzi skutki również w aspekcie prawnym. Tak zawarte małżeństwo jest ważne wg państwa i związku wyznaniowego.
Chcesz dowiedzieć się więcej?
Forma cywilna – czy prostsza?
Czy tylko Katolicy mogą skutecznie zawrzeć małżeństwo wyznaniowe?